uv, Python paketlerini pip'ten çok daha hızlı kurarak dikkat çekiyor. Bu hızın genellikle "Rust ile yazılmış olması"na bağlanması doğru olsa da, tek başına yeterli bir açıklama değil; zira birçok Rust aracı bu kadar belirgin bir hız farkı yaratmıyor. uv'nin başarısının ardında yatan asıl neden, akıllı tasarım kararları ve Python ekosistemindeki standartların gelişimi yatıyor.
pip'in yavaşlığı, yıllarca süren bir uygulama hatasından ziyade, Python paketleme ekosisteminin yapısal zorluklarından kaynaklanıyordu. Özellikle setup.py dosyasının varlığı, bir paketin bağımlılıklarını öğrenmek için kod yürütmeyi gerektiriyordu. Bu durum, "tavuk mu yumurtadan, yumurta mı tavuktan" ikilemine yol açarak pip'in paketleri indirmesi, güvenilmeyen kod çalıştırması ve tekrar denemesi gibi karmaşık süreçlere mecbur bırakıyordu. Bu sorun, PEP 518 (pyproject.toml), PEP 517, PEP 621 ve özellikle PEP 658 (paket meta verilerini doğrudan Simple Repository API'ye yerleştirme) gibi standartların aşamalı olarak uygulanmasıyla çözüldü. PEP 658'in PyPI'da 2023 Mayıs'ta aktif hale gelmesi ve uv'nin 2024 Şubat'ta piyasaya sürülmesi tesadüf değil; uv, bu yeni altyapı sayesinde hızlı olabildi. Diğer ekosistemler (Cargo, npm) bu tür statik meta verilere daha önce sahipti ve Python nihayet bu konuda eşitliği yakaladı.
uv'nin hızının bir diğer önemli kaynağı ise "elemek" prensibi. Desteklemediği her özellik, beklemek zorunda kalmadığı bir kod yoludur. uv, on yıldan fazla süredir modası geçmiş olan .egg formatı gibi eski ikili formatları veya pip.conf gibi pip'in yapılandırma dosyalarını tamamen göz ardı ediyor. Bu tür eski ve nadiren kullanılan özelliklerden vazgeçmek, uv'nin daha yalın ve dolayısıyla daha hızlı çalışmasını sağlıyor.
uv, Python paket yönetiminde devrim niteliğinde bir hız artışı sunarak geliştiricilerin iş akışlarını önemli ölçüde iyileştiriyor.