Hugh Kenner, sessiz sinemanın kendine özgü bir "flicker-world" (titreşim dünyası) yarattığını ve bu dünyada insanların makinelerle eşit şartlarda, hatta makinelerin avantajıyla mücadele ettiğini belirtiyor. Özellikle Sennett komedilerinde erkeklerin adeta makineleştiği bu dönemin, sesin gelişi ve standart 24 f.p.s. (saniye başına kare) hızına geçişle sona erdiğini vurguluyor. Kenner'a göre, bu değişim, filmin doğasının yanlış anlaşılmasından kaynaklandı; insanlar gerçeğe yakınlık (verisimilitude) beklerken, sinema aslında mekanik hareketin bir sanatıydı. Animasyon çizgi filmlerin, canlı çekimdeki bulanıklığın aksine, keskin kareler sayesinde bu "titreşimi" koruduğunu ekliyor.
Guy Davenport ise teknoloji ve modern sanat arasındaki derin bağlantıya dikkat çekiyor. Dünyanın ilk fotoğrafının (Niépce) bir De Chirico tablosuna benzediğini, ilk filmin ise bir istasyona varan lokomotifi gösterdiğini belirtiyor. Davenport, Muybridge'in hareket çalışmalarının çıplak insan vücuduna odaklanmasını, modern endüstriyel insanın "giysili bir yaratık" olmasıyla karşılaştırıyor. Ona göre, hareketli görüntünün gerçek anlamda gelişi, buharlı lokomotifin sinemaya girişiyle eş anlamlıydı ve bu güçlü makine o günden beri sinemanın vazgeçilmez bir parçası oldu.
Mektuplaşmanın ilerleyen bölümlerinde Kenner, Davenport'un hareket ve sinema üzerine yaptığı tespitleri "derin" bulduğunu ifade ediyor ve bu fikirlerin bir kitaba dönüşmesi gerektiğini öneriyor. Davenport da bu fikri benimseyerek, hareket, makineler, metaforlar, fotoğrafçılık ve çıplaklık gibi temaları işleyecek, 19. yüzyıl görsel kültürünü mercek altına alacak, illüstrasyonlarla zenginleştirilmiş kısa bir kitap hayalini paylaşıyor. Bu diyalog, sinemanın ve modern sanatın gelişiminde teknolojinin ve hareketin nasıl iç içe geçtiğini gözler önüne seriyor.
Sinemanın ve modern sanatın gelişiminde hareketin, makinelerin ve teknolojik değişimlerin derinlemesine etkileşimini gözler önüne seriyor.