DALL-E'nin ilk çıktığı zamanlarda yazar, yapay zeka tarafından üretilen görsellerin büyüsüne kapılmıştı. Ancak yıllar süren ilerlemenin ardından, eski Midjourney v2 gibi modellerin yeni nesil Nano Banana Pro (NBP) gibi modellere kıyasla "sanat" üretme konusunda çok daha başarılı olduğunu fark etti. Yeni modeller teknik olarak daha iyi ve komutları daha doğru yorumlasa da, ortaya çıkan görseller genellikle donuk, renksiz ve sanatsal derinlikten yoksun kalıyor. Yazar, "Electron Contours" ve "Kowloon Walled City" gibi prompt'larla yaptığı denemelerde bu durumu açıkça gözlemledi. Midjourney v2'nin ürettiği görseller, prompt'u tam olarak yansıtmasa bile canlı renkleri, etkileyici kompozisyonları ve gizemli atmosferleriyle dikkat çekiyordu. Buna karşılık, NBP'nin çıktıları ise komutlara harfiyen uymasına rağmen soluk renkler ve sıradan bir estetik sunuyordu. Özellikle "trending on ArtStation" gibi ifadelerin yeni modeller tarafından literal olarak yorumlanması, sanatsal bir çağrışım yerine fotoğrafik bir gerçekçilik beklentisine yol açıyordu. Makale, yapay zeka modellerinin ilerlemesinin her zaman sanatsal kaliteyle paralel gitmediğini vurguluyor. Yeni modellerin aşırı literal yorumlama eğilimi, belirsizlik, soyutluk ve duygusal derinlik gibi sanatsal unsurları ortadan kaldırarak, "mükemmel" ama ruhsuz görseller üretmesine neden oluyor. Yazar, eski modellerin "kaba", izlenimci ve çağrıştırıcı yapısının, modern modellerin titiz ancak sıkıcı çıktılarından çok daha büyüleyici ve sanatsal olduğunu savunuyor. Bu durum, yapay zeka sanatının geleceği hakkında önemli soruları gündeme getiriyor: Doğruluk mu, yoksa estetik ve duygu mu daha değerli?
Yapay zeka görsel üretimindeki ilerlemenin, sanatsal ifade ve estetik derinlik pahasına literal doğruluk odaklı bir yöne kaydığını gösteriyor.