Yazar, İngilizce cümlelerin zarif bir yapı iskelesi olarak gördüğü uzun çizginin (em-dash) modern yazım pratiğindeki yerini ve itibarını geri kazanması gerektiğini savunuyor. Günümüzde, yapay zeka modellerinin metin üretiminde uzun çizgi kullanımını taklit etmesiyle birlikte, bu noktalama işaretinin varlığına karşı haksız bir önyargının ortaya çıktığını belirtiyor. Makine tarafından yazılmış metinlerin "ayırt edici işareti" olarak görülmeye başlanan uzun çizginin, aslında yüzyıllardır yazarların düşüncelerini, ani ifade değişikliklerini ve ritmik duraklamaları belirtmek için kullandığı köklü bir işaret olduğunu vurguluyor.
Yazar, kısa çizginin (hyphen) bileşik kelimeler ve satır sonu bölmeleri için pratik bir araç olmasına rağmen, uzun çizginin cesur ve genişletici vuruşunun yerine korkakça bir ikame olarak kullanılmasına karşı çıkıyor. Klasik noktalama işaretlerinin güzelliğini algoritmalara teslim etmeyi veya metinlerinin "yapay" görünme korkusuyla basitleştirilmesini reddettiğini ifade ediyor. Bu duruma bir protesto olarak, blogunda bundan böyle kısa çizginin noktalama ve duraklama rollerinden men edildiğini ve stilistik her durumda yerine görkemli uzun çizginin kullanılacağını ilan ediyor.
Hatta bu duruşunu desteklemek için, blogundaki tüm kısa çizgileri uzun çizgilere dönüştüren bir eklenti bile geliştirdiğini belirtiyor. Yazar, bu eylemiyle uzun çizgiyi botların alanından geri alıp yazarın eline iade etmeyi amaçladığını ve insanların uzun çizgiyle karşılaştıklarında hemen yargıya varmalarından duyduğu rahatsızlığı dile getiriyor. Bu manifesto, yapay zekanın dil üzerindeki etkileri ve insan yazımının özgünlüğünü koruma çabaları üzerine düşündürücü bir bakış açısı sunuyor.
Yapay zekanın metin üretimindeki etkisi, geleneksel noktalama işaretlerinin algılanışını ve kullanımını yeniden tartışmaya açıyor.