Yapay zeka teknolojilerinin hızla geliştiği günümüzde, Daniel Miessler, yapay zekadan yardım alırken dikkatli olunması gereken kritik bir ayrım ortaya koyuyor: "İş" (Job) ve "Antrenman Salonu" (Gym) görevleri. "İş" görevleri, sadece çıktıya odaklandığımız ve nihai sonucun önemli olduğu durumları ifade ederken, "Antrenman Salonu" görevleri, işi bizzat yapmanın ve bu süreçte becerilerimizi geliştirmenin esas olduğu durumları temsil ediyor. Yazar, özellikle yapay zeka geliştikçe bu iki tür görevi karıştırmamanın hayati önem taşıdığını vurguluyor. Kişisel gelişimimiz ve becerilerimizi korumak için "Antrenman Salonu" görevlerini kendimiz üstlenmemiz gerektiğini belirtiyor.
Yazar, kendi deneyiminden yola çıkarak, bilişsel ağırlıklı işlerinde yapay zekayı kaçınılmaz olarak birçok "Antrenman Salonu" görevinde kullandığını kabul ediyor. Ancak bu durumun, beceri gelişimini engellememesi için özel bir sistem geliştirdiğini açıklıyor. Bu sistemde, yapay zeka sadece bir işçi olarak değil, aynı zamanda bir "öğretmen" (tutor) olarak işlev görüyor. Haftalık seanslarda, dijital asistanı Kai'nin kendisi için tamamladığı "Antrenman Salonu" görevlerini gözden geçiriyor ve Kai, yazarın bu görevlerin nasıl yapıldığı, kodun nasıl üretildiği veya mimarinin nasıl tasarlandığı hakkındaki düşüncelerini sorguluyor.
Bu interaktif geri bildirim süreci, yazarın yapay zeka tarafından yapılan işi tam olarak anlamasını ve temel prensiplerden kod seviyesindeki detaylara kadar her şeyi kavramasını sağlıyor. Miessler, bu yaklaşımın 2026 ve sonrası için pratik bir tavsiye olduğunu ve "robotları antrenman salonundan uzak tutmanın" önemini bir kez daha vurguluyor. Bu, yapay zekanın verimlilik artırıcı gücünden faydalanırken, insan becerilerinin ve öğrenme süreçlerinin korunmasını amaçlayan dengeli bir yaklaşım sunuyor.
Yapay zekanın iş süreçlerindeki rolünü "çıktı odaklı" ve "beceri geliştirici" görevler olarak ayırarak, insan becerilerinin korunması için dengeli bir kullanım stratejisi sunuyor.