Mitt Romney, yakın zamanda New York Times'ta yayımlanan bir makalede zenginlere daha yüksek vergi uygulanması gerektiğini savundu. Ancak, Cumhuriyetçi Parti'nin platformunu ve ABD'nin vergi politikasını şekillendirebilecek konumdayken, Romney varlıklı kesim için vergi indirimlerinin ateşli bir destekçisiydi. Bu durum, güçlü insanların genellikle iktidarlarını kaybettikten sonra doğru pozisyonu alarak, daha fazla güce sahipken yaptıkları hataları etkili bir şekilde kabul etmelerinin tipik bir örneği olarak gösteriliyor. Makale, bu türden "geç gelen" fikir değişikliklerinin ardındaki motivasyonları sorguluyor.
Yazar, Irak Savaşı destekçilerinin geçmiş eylemlerinden vazgeçmesi, Barack Obama'nın başkanlığı sonrası sağlık hizmetleri konusundaki tutumu veya Dick Cheney'nin Trump eleştirileri gibi benzer örnekleri sıralıyor. Bu tür geri dönüşlerin, politikacıların kişisel miraslarını onarmak için yapılmış, samimiyetten uzak girişimler gibi göründüğünü belirtiyor. Toplumun bu geç dönüşleri sadece "geç olsun güç olmasın" diyerek karşılamakla kalmayıp, aynı zamanda bu kişileri yüceltmesini de eleştiriyor. Bu durumun, iktidardayken yanlış kararlar alan kişilerin daha sonra bu konularda daha güvenilir addedilmesine yol açtığına dikkat çekiliyor.
Makale, Romney'nin bu çıkışının, Amerikan siyasetindeki "Gordon Gekko" figürünün bile vergi sisteminin oligarklar için hileli olduğunu kabul etmesi açısından olumlu bir gelişme olduğunu kabul ediyor. Ancak yazar, bu tür geri dönüşlerin genellikle açık bir özür içermediğini ve hem çok geç kalmış hem de bir miktar samimiyetsiz göründüğünü vurguluyor. Bu tür davranışların, insanların iktidardayken kötü şeyler yapmaktan caydırıcı bir etkeni ortadan kaldırdığını, çünkü daha sonra itibarlarını düzeltebileceklerini bildiklerini öne sürüyor.
Güçlü figürlerin, iktidarlarını kaybettikten sonra geçmişteki politikalarının aksine görüşler beyan etmesi, siyasi samimiyet ve miras bırakma çabaları üzerine önemli soruları gündeme getiriyor.