TigerBeetle'ın "statik tahsis" yaklaşımı, geleneksel anlamda statik dizilerden farklı olarak, başlangıç sonrası bellek tahsisinin yapılmaması prensibine dayanır. Bu sistemde bellek miktarı çalışma zamanı argümanlarına bağlı olsa da, tüm tahsisler başlangıçta gerçekleşir ve sonrasında herhangi bir serbest bırakma (deallocation) işlemi olmaz. Bu sayede, uzun ömürlü event loop bellek tahsisi yapmadan sorunsuz bir şekilde çalışır. Yazar, yıllardır bu tekniğin compiler'lar için uygulanıp uygulanamayacağını merak ettiğini, ancak nihayetinde bu fikirden uygulanabilir bir şeyler çıkarmanın zorluğunu fark ettiğini belirtiyor.
TigerBeetle gibi dağıtık veritabanları için statik tahsisin işe yaramasının temel nedeni, sistemin fiziksel sınırlamalarıdır. Sistemdeki tek girdi ve çıktı, boyutu sınırlı (1MiB) mesajlardır. Gerçek sistem verileri diskte depolandığı için keyfi büyüklükte olabilir, ancak tek bir mesajın uyguladığı diff sınırlıdır. Girdi ve çıktıların sınırlı olması, ek bellek tahsisine olan ihtiyacı büyük ölçüde azaltır. Yazar, bu yaklaşımın şaşırtıcı derecede bileşik (compositional) olduğunu, sistemin girdi ve çıktıları sınırlı olduğu sürece tahsis yapmayan işlemlemenin kolay olduğunu vurguluyor. Aynı anda gelebilecek mesaj sayısında fiziksel bir sınır olmasa da, dağıtık sistemlerde kaynak yetersizliğinde mesajları bırakmak güvenli bir stratejidir.
Ancak, compiler'lar için bu yaklaşımın uygulanması neredeyse imkansız görünmektedir. Bir compiler için "problem boyutu" sabit değildir; hem girdi (kaynak kodu) hem de çıktı (çalıştırılabilir dosya) keyfi büyüklükte olabilir. TigerBeetle'ın veritabanı boyutu da sabit olmasa da, o verileri diskte depolayarak bir nevi "hile yapar". Compiler'lar ise genellikle tüm programı bellekte işlemek zorundadır. Sabit boyutlu bir arena kullanmak (Hard Mode Rust örneğinde olduğu gibi) statik tahsisle aynı değildir; bu durumda bellek yetersizliği (OOM) yaşanabilir. Gerçek statik tahsiste OOM olmaz, ancak başlangıç bitene kadar ne kadar belleğe ihtiyaç duyulacağı bilinmez. Bu nedenle, compiler'lar için bu tür bir statik bellek yönetimi modelinin uygun olmadığı sonucuna varılıyor.
Compiler'lar için statik bellek tahsisinin, dağıtık veritabanları gibi belirli sistemlerdeki avantajlarına rağmen, girdi ve çıktı boyutlarının değişkenliği nedeniyle uygulanması zorlu bir mühendislik sorunudur.