mil-std-882e standardı, yazılımların potansiyel tehlikesine göre kontrol seviyelerini belirler. Bu askeri standart, bir yazılımın ne kadar kritik bir görevi üstlendiğine bağlı olarak ne kadar tehlikeli olabileceğini sınıflandırır. Karmaşık yapısına rağmen, bu standart temel olarak dört ana kontrol seviyesine indirgenebilir ve her seviye, yazılımın bir hata yapması durumunda ortaya çıkabilecek riskin ciddiyetini gösterir. Bu sınıflandırma, yazılımın karar verme yetkisinin ve olası bir hatanın sonuçlarının ne kadar hızlı ve yıkıcı olabileceğinin bir göstergesidir.
En yüksek tehlike seviyesi, yazılımın doğrudan kontrol ettiği bir sistemin yanlış bir hareket yapması durumunda anında tehlike yaratmasıdır. Bir alt seviyede ise, yazılımın doğrudan kontrolü olmasına rağmen yanlış bir eylem ile tehlikenin ortaya çıkması arasında bir gecikme bulunur; ya da yazılım doğrudan kontrol etmese de, bir insan operatörün yazılım sinyallerine anında tepki vererek tehlikeyi önlemesi gereken durumlar yer alır. Örneğin, bir reaktörün patlamasına saniyeler kala yazılımın kapatma komutu vermesi bu kategoriye girer. Daha az tehlikeli olan bir diğer seviye ise, yazılımın doğrudan kontrol yetkisine sahip olmadığı ve önerilerini bağımsız yöntemlerle doğrulayarak eylemin uygunluğunu teyit etmek için yeterli zamanın bulunduğu durumlardır. En düşük tehlike seviyesi ise, yazılımın sadece yardımcı bir rol üstlendiği ve kritik bir kontrol mekanizmasında yer almadığı durumları kapsar.
Makale, bu sınıflandırma yöntemini oldukça pratik ve güncel bulmaktadır. Özellikle büyük dil modelleri (LLM) ve bilgisayar görüşü (computer vision) gibi teknolojilerin gelişmesiyle birlikte, yazılımların daha önce insan kontrolünde olan süreçlere entegre edilmesi yeni fırsatlar yaratırken, bu tür kontrol seviyelerinin belirlenmesi ve risklerin yönetilmesi daha da önem kazanmıştır. Yazılımın otonom karar alma yeteneklerinin arttığı bu dönemde, potansiyel tehlikelerin önceden belirlenmesi ve uygun kontrol mekanizmalarının oluşturulması hayati bir rol oynamaktadır.
Yazılımın kontrol seviyelerini tehlike potansiyeline göre sınıflandırmak, özellikle yapay zeka ve otomasyonun arttığı günümüz dünyasında kritik sistemlerdeki risk yönetimini optimize etmek için temel bir çerçeve sunar.