Yazar, 43 yıllık programlama deneyimi boyunca, yazılımcıların sonunun geldiğini iddia eden birçok teknolojik döngüye tanık olduğunu belirtiyor. Visual Basic, Delphi gibi WYSIWYG editörler, Microsoft Office'teki sihirbazlar ve makrolar, Executable UML, No-Code ve Low-Code platformları gibi teknolojilerin her biri, yazılımcılara olan ihtiyacı ortadan kaldıracağı öngörüsüyle ortaya çıktı. Günümüzde ise Büyük Dil Modelleri (LLM'ler) benzer iddialarla gündemde. Yazar, 1970'lerdeki 4GL'ler ve 5GL'ler, hatta daha öncesindeki 3GL'ler ve derleyicilerle de aynı döngünün yaşandığını, bilgisayarların fiziksel olarak yeniden kablolandığı ilk zamanlara kadar bu tür tartışmaların var olduğunu vurguluyor. Ancak her seferinde bu tahminlerin yanlış çıktığını ve sonucun daha az yazılımcı değil, Jevons Paradoksu'na uygun olarak daha fazla program ve daha fazla yazılımcı olduğunu belirtiyor. Mevcut LLM döngüsünün önceki döngülerden farklı bir ölçekte olduğunu kabul eden yazar, bu teknolojinin güvenilirliği konusunda önemli bir ayrım yapıyor. Önceki teknolojiler (Visual Basic, Microsoft Access gibi) genellikle işe yarayan yazılımları daha hızlı üretmeyi sağlarken, LLM'lerin çoğu ekip için yazılımı daha az güvenilir ve sürdürülebilir hale getirerek aslında süreci yavaşlattığını savunuyor. Yazar, programlamanın zor kısmının, makineye ne yapacağını kodla ifade etmek olmadığını, asıl zorluğun insan düşüncesinin belirsizliğini ve çelişkilerini, mantıksal olarak kesin ve net bir hesaplama düşüncesine dönüştürmek olduğunu vurguluyor. Bu temel zorluk, yazılımcıların kartlara delik açtığı zamanlardan beri değişmedi.
Yazılımcılar, teknolojinin sürekli evrimine rağmen, insan düşüncesini mantıksal hesaplama süreçlerine dönüştürme gibi temel bir yetenekleri sayesinde yazılım geliştirmenin vazgeçilmez bir parçası olmaya devam edecektir.