2024 kışında fotoğrafçı ve yönetmen RaMell Ross, Colson Whitehead'in romanından uyarladığı Nickel Boys filmiyle büyük beğeni topladı. Parçalı ve izlenimci tarzıyla Jim Crow dönemi Florida'sında iki Afrikalı-Amerikalı gencin dostluğunu anlatan film, eleştirmenlerin favorisi oldu ve Oscar'a aday gösterildi. Ross, ilk filmi Hale County This Morning, This Evening ile de Oscar adayı olmuş, ancak Hollywood'un cazip tekliflerini reddetmişti. Nickel Boys projesini kabul etmesinin tek nedeni, yapımcılardan birinin Terrence Malick'in 2011 yapımı The Tree of Life filminin yapımcısı olmasıydı. Ross'un Malick'e olan hayranlığı, kendi filmlerinde açıkça görülür; Malick gibi, Ross da günlük yaşamın uzun montajlarına dayanır ve geleneksel sinematik hikaye anlatımı kurallarını bir kenara bırakarak, melankolik bir düşlem ile yaşanmış bir özgüllük arasında gezinir.
Malick'in büyüsüne kapılan tek yeni nesil yönetmen Ross değil. Oscar ödüllü Nomadland'in (2020) yönetmeni Chloé Zhao da erken dönem filmlerinde sık sık Malick'le karşılaştırıldı. Zhao, Eternals üzerinde bile The Tree of Life ve The New World filmlerinin etkilerini belirtmiştir. Son filmi Hamnet, Shakespeare'in oğlunun ölümü üzerine olsa da, Malick'in eserlerini anımsatan lirik pasajlar ve doğa vizyonlarıyla doludur. Yönetmen Clint Bentley'nin Denis Johnson'ın novellasından uyarladığı Train Dreams filmi de benzer bir etki taşır. Yirminci yüzyılın başlarında bir oduncunun hayatından kesitleri ele alan film, ev içi mutluluk, trajedi ve melankolik bir kabullenişi harmanlayan bir ağıt kolajı sunar. Train Dreams, 102 dakikada koca bir dünyayı barındırıyor gibi görünür ve baş karakterin Malickvari bir anla hayatının şeklini görüp bir tür aşkınlık hissettiği parıltılı bir anla doruğa ulaşır. Malick'in etkisi, çağdaş sinemada derin izler bırakmaya devam ediyor.
Terrence Malick'in kendine özgü sinematik tarzı ve anlatım dili, günümüzün en yetenekli ve vizyoner yönetmenlerini derinden etkileyerek çağdaş sinemanın estetiğini ve hikaye anlatımını şekillendiriyor.