Sosyal medyada sıkça karşılaşılan bir klişe, ölüm döşeğindeki insanların pişmanlıklarını veya tavsiyelerini paylaşmaktır. Genellikle "Sevdiklerime daha çok zaman ayırmalıydım" veya "Başkalarının ne düşündüğünü daha az önemsemeliydim" gibi ifadelerle öne çıkan bu tavsiyeler, çoğu zaman belirli kişisel bir eyleme (örneğin bir hobi dükkanı açmak veya hayallerindeki evi almak) yönelik bir pişmanlıkla sonuçlanır. Bu tür tavsiyeler, ilk bakışta derin anlamlar taşıyor gibi görünse de, yazar bu tavsiyelere pek değer vermediğini belirtiyor.
Yazar, bu tür tavsiyelerin "ucuz" olduğunu savunuyor. Tıpkı şikayet etmenin ucuz olması gibi. Belki de o zamanlar pişman olunan şeyi yapmamak için geçerli nedenler vardı ya da kişiler dönüştürücü şeyler yapamayacak kadar mızmızdı. Ölüm döşeği pişmanlıklarının en büyük sorunu, yazar için, kişinin hayat durumuna dair zamanda yolculuk yapmış bir mızmızlanma gibi hissettirmesidir. Sürekli şikayet eden, çözüm bulmaktan çok yakınmayı seven kişilere, şikayetlerinin potansiyel bir ölüm döşeği pişmanlığı adayı olduğunu söylemek, yazarın önerdiği bir yöntemdir.
Gerçekten değerli tavsiyeler, insanların gerçekten yaptıkları şeylerden gelir. Çünkü tavsiye vermek tek başına çok etkili değildir; ancak rol model olmak işe yarar. Yazar, "Sosyal medyada daha az zaman geçir" tavsiyesinin de ölüm döşeğinde sıkça duyulacak bir pişmanlık olacağına emin olduğunu belirtiyor. İnsanlar bu pişmanlığın farkında ve şimdi harekete geçme özgürlüğüne sahipler. Ya da sadece ölüm döşeği pişmanlıkları hakkında sosyal medyada paylaşım yapmaya devam edebilirler. "Tutulmayan balık büyük olur" atasözü, yazarın bu konudaki ruh halini iyi özetliyor.
Ölüm döşeği tavsiyelerinin genellikle eyleme geçmemiş kişilerden geldiğini ve bu nedenle değerinin sorgulanması gerektiğini vurguluyor.