Çoğu kişi VisiCalc'ı ilk elektronik tablo programı olarak bilse de, aslında on yıl önce Bell Canada'da Rene Pardo ve Remy Landau adlı iki mühendis tarafından geliştirilen LANPAR, bu alandaki gerçek öncüdür. Ana bilgisayar sistemlerinde bütçe modellerinin güncellenmesinin aylar süren bir süreç olmasından yola çıkan Pardo ve Landau, yöneticilerin kendi bütçe formlarını kolayca oluşturabileceği bir sistem hayal ettiler. Bu vizyon, "LANguage for Programming Arrays at Random" (rastgele diziler programlama dili) anlamına gelen LANPAR'ın doğuşuna yol açtı, ancak ismi aynı zamanda geliştiricilerin soyadlarının (LANdau ve PARdo) birleşiminden geliyordu.
LANPAR, "kutular" adı verilen hücrelerden oluşan bir ızgara yapısı kullanıyordu. Her kutu, satır ve sütun numaralarıyla (örneğin 101, 199, 99901 gibi) referans alınıyordu ve 999 satır ile 99 sütuna kadar destek sunuyordu. Kullanıcılar, kutu verilerini düz metin dosyalarına girerdi; her satır yeni bir kutu grubunu temsil eder ve kutular noktalı virgülle ayrılırdı. Kutular üç tür değer içerebilirdi: kullanıcıdan değer isteyen INPUT, sayısal sabitler için K (örneğin K3.14), ve diğer kutuları referans alarak toplama, çıkarma, çarpma, bölme ve üs alma gibi işlemleri gerçekleştiren hesaplamalar.
LANPAR'ın en dikkat çekici özelliği, henüz çözümlenmemiş hesaplamalara referans verebilen "ileri referanslar" (forward references) kullanabilmesiydi. Bu sayede, örneğin bir seyahat masrafı tablosunda, her bir günün toplamı hesaplanırken, genel toplamın ilk satırda yer alması gibi karmaşık senaryolar bile kolayca yönetilebiliyordu. Bu yenilikçi yaklaşım, veri manipülasyonunda esnekliği ve verimliliği önemli ölçüde artırarak, modern elektronik tablo yazılımlarının temelini atmıştır.
LANPAR, yöneticilerin karmaşık veri modellerini programcı bağımlılığı olmadan doğrudan yönetebilmesini sağlayarak, iş süreçlerinde devrim niteliğinde bir otomasyon ve esneklik sunmuştur.