Yazar, başlangıçta AirPods gibi kablosuz kulaklıkların getirdiği özgürlüğü ve kolaylığı benimsemişti. Müzik yazarı olarak sürekli müzik dinleme ihtiyacı, kablosuz kulaklıklarla ev arkadaşlarına rahatsızlık vermeden her yerde müzik dinleyebilme imkanı sunmuştu. Ancak zamanla bu "kablosuz neşe"ye dair şüpheler baş göstermeye başladı. Bluetooth'un potansiyel sağlık ve güvenlik etkileri üzerine düşünceler, bisiklet sürerken dikkat dağıtıcılığı gibi kişisel deneyimler, yazarın kablolu kulaklıklara geri dönme isteğini tetikledi.
En büyük endişe ise müziğe olan değerin azalmasıydı. Sürekli ve kolay erişilebilir müziğin, sanatı sadece bir "arka plan gürültüsü"ne dönüştürüp dönüştürmediği sorgulanıyordu. Kablosuz kulaklıkların kamusal alanları bireysel "geçiş yollarına" çevirmesi ve sosyallik karşıtı bir etki yaratması da eleştirilen noktalar arasındaydı. Yazar, bu sorunların kablolu kulaklıklarda da teorik olarak var olduğunu kabul etse de, AirPods'tan önce kulaklıkları "sosyallik karşıtı" olarak görmediğini belirtiyor.
Yazarın bu gözlemleri yalnız değil. Bella Hadid, Zendaya, Dua Lipa ve Kamala Harris gibi ünlülerden, müzisyenlere ve gençlere kadar birçok kişinin, özellikle klasik beyaz iPod kulaklıklarını andıran kablolu modelleri tercih ettiği gözlemleniyor. New York dergisinin son sayısında bile bu trend kapak konusu olmuş, metroda kablolu kulaklıklarla müzik dinleyen insanlar öne çıkarılmış. Bu durum, kablolu kulaklıkların sadece nostaljik bir çekicilikten öte, dijitalleşen ve aşırı kolaylığa alışan hayatlarımıza bilinçli bir "sürtünme" veya farkındalık katma arayışını temsil ettiğini gösteriyor.
Kablolu kulaklıkların yeniden popülerleşmesi, modern yaşamın aşırı kolaylık ve dijitalleşme karşısında daha bilinçli, odaklanmış ve samimi deneyimler arayışının kültürel bir yansımasıdır.