İran, başkenti Tahran'dan daha nemli güneye taşıma planını artık bir zorunluluk olarak görüyor. Ülkenin dramatik su güvenliği sorunları, hükümetin iklim değişikliğini suçlamasına rağmen, on yıllardır süregelen plansızlık ve yönetimsel miyopiden kaynaklanıyor. Uzmanlar, 20. yüzyılın sonlarında artan su kıtlığını gidermek için İran'ın dünyanın en çok baraj inşa eden ülkelerinden biri haline geldiğini belirtiyor. Ancak, birçok nehrin taşıyamayacağı kadar çok baraj inşa edilmesi, rezervuarların geniş yüzey alanlarından buharlaşma yoluyla su kaybını artırırken, nehir akışlarını azaltarak sulak alanları ve yeraltı su rezervlerini kuruttu. Bugün, bu barajların arkasındaki birçok rezervuar neredeyse boş; Tahran'ın beş rezervuarındaki su seviyeleri geçen ay kapasitenin yüzde 12'sine düştü.
Komşu ülkeler de krizi derinleştiriyor. Afganistan'ın baraj inşaatları, İran'ın su kaynakları için önemli olan Helmand ve Harirud nehirlerinin akışını azaltıyor. Özellikle Ağustos ayında faaliyete geçen Pashdan Barajı, Harirud'un ortalama akışının yüzde 80'ini kontrol edebileceği anlamına geliyor ve doğu İran'ın, özellikle Meşhed gibi büyük şehirlerin su kaynaklarını tehdit ediyor. Yüzey suları sıkıntı çekerken, yeraltı durumu daha da kötü. Son 40 yılda, İranlılar gıda kendine yeterlilik hedefini karşılamak için bir milyondan fazla kuyu açtı ve akiferleri aşırı pompalamaya başladı.
Uzmanlara göre, İran'ın değerli yeraltı su rezervlerinin çoğu kurudu; bu yüzyılın ilk yirmi yılında 210 kilometreküpten fazla depolanmış su kaybı yaşandığı tahmin ediliyor. Uluslararası bir çalışma, dünyanın en çok aşırı pompalanan 50 akiferinden 32'sinin İran'da olduğunu ortaya koydu. Tarım, bu durumun ana sorumlusu olarak gösteriliyor; İran'da nehirlerden ve yeraltı akiferlerinden çekilen suyun yaklaşık yüzde 90'ı tarım için kullanılıyor.
İran'ın su kaynaklarının tükenmesi, yanlış planlama ve aşırı tarımsal kullanımın çevresel felaketlere yol açabileceğini ve ülke güvenliğini tehdit edebileceğini gösteriyor.