Yazılım geliştirmede diziler, eleman sayıları çalışma zamanında belirlendiği için sıkça kullanılır. Ancak, bu dizileri temsil etmenin farklı özellikleri olan birçok yolu mevcuttur. Bu makale, dinamik dizi yapılarının çeşitli alternatiflerini ve bunların avantaj/dezavantajlarını inceliyor. Öncelikle, tam anlamıyla dinamik olmayan, ancak belirli senaryolarda kullanışlı olabilecek seçeneklere değiniliyor. Statik sabit boyutlu diziler, eleman sayısı derleme zamanında biliniyorsa veya makul bir üst sınır belirlenebiliyorsa tercih edilebilir. Bunlar, bellek yönetimi açısından kolaylık sağlar ve dinamik bellek tahsisine ihtiyaç duymaz. Ancak, eleman sayısı çok değişken olduğunda bellek israfına yol açabilir ve başlangıçta belirlenen kapasite aşıldığında sorun yaratır.
Çalışma zamanı sabit boyutlu diziler ise, eleman sayısı derleme zamanında değil, ancak tahsisat yapılmadan önce çalışma zamanında belirlendiğinde kullanılır. Bu tür diziler, başlangıçtaki tahsisattan sonra boyutlarını büyütmezler. Bir varyantı, verinin uzunluğunu belirlemek için önceden bir geçiş yapıp, ardından veriyi yerleştirmek için ikinci bir geçiş yapmayı içerir. Bu yöntem, 'struct hack' gibi tekniklerle ek bir dolaylı erişim olmadan da kullanılabilir. Gerçek dinamik dizilere gelince, çoğu geliştiricinin varsayılan tercihi olan 'realloc-style double-and-copy' yapısı öne çıkar. Bu yaklaşımda, belirli bir kapasiteye sahip bir arabellek (buffer) tutulur. Dizi uzunluğu kapasiteyi aştığında, orijinal boyutun belirli bir katı (örneğin 2 katı) kadar daha büyük yeni bir arabellek tahsis edilir ve tüm elemanlar yeni arabelleğe kopyalanır. Kapasite ve uzunluk bilgileri arabelleğin başında veya harici olarak saklanabilir.
Dinamik dizi yapılarının farklı implementasyonlarını ve bunların performans, bellek kullanımı gibi kritik özelliklerini anlamak, verimli yazılım geliştirmek için temel bir öneme sahiptir.