Britanya İmparatorluğu, 1902 yılına gelindiğinde "Kırmızı Hat" (Red Line) olarak bilinen denizaltı telgraf ağını büyük ölçüde tamamlamıştı. Bu devasa ağ, imparatorluğun dört bir yanına yayılarak haberlerin ve önemli mesajların sadece dakikalar içinde, en fazla birkaç saatte (mesaj kuyruğunun yoğunluğuna bağlı olarak) iletilmesini mümkün kılıyordu. Küresel bir kapsama alanına sahip olan bu iletişim omurgası, coğrafi olarak bir halka şeklinde tasarlanmıştı. Bu sayede, ağın herhangi bir noktasında meydana gelebilecek bir kesinti durumunda dahi, trafik hızla ters yönden yönlendirilerek kesintisiz iletişimin sürdürülmesi sağlanıyordu. Dr. Michael Delaunay'nin de vurguladığı gibi, bu, döneminin en dayanıklı ve ileri teknoloji ağlarından biriydi.
Ağın üstün dayanıklılığı yalnızca halka konfigürasyonuyla sınırlı değildi. Mühendisler, herhangi iki belirli uç nokta arasında birden fazla kablo döşeyerek sistemin çalışma süresini ve güvenilirliğini maksimize etmişlerdi. Britanya askeri stratejistleri, bir düşmanın belirli bir rotadaki tüm iletişimi tamamen kesmek için yeterli sayıda kabloyu aynı anda devre dışı bırakmasının neredeyse imkansız olduğuna inanıyordu. Örneğin, İmparatorluk Savunma Komitesi'nin analizlerine göre, Britanya Adaları'nı Kırmızı Hat ağından izole etmek için tam 57 kablonun, Kanada için 15 ve Güney Afrika için ise 7 kablonun aynı anda işlevsiz hale getirilmesi gerekiyordu. Ayrıca, İmparatorluk, denizaltı telgraf kablosu bileşenlerinin üretimi ve onarımı konusunda tam bir kendi kendine yeterliliğe sahipti ve o dönemde eşi benzeri olmayan güçlü bir donanmaya sahipti, bu da ağın güvenliğini ve bakımını garanti altına alıyordu. Bu ağ, imparatorluğun idari, ticari ve askeri kontrolünü pekiştiren kritik bir altyapıydı.
Britanya İmparatorluğu'nun küresel iletişim ağını nasıl inşa ettiğini ve bu ağın imparatorluğun askeri ve idari gücünü nasıl pekiştirdiğini gösteriyor.