Standart WebSocket sıkıştırması, her mesajı diğerlerinden bağımsız olarak sıkıştıran çerçeveli sıkıştırma yöntemini kullanır. Bu yaklaşım, özellikle daha büyük mesajlar için daha etkili olsa da, orta boyutlu ve sık gönderilen mesajlarda (örneğin, robot kontrolü için saniyede 10 adet 100KB'lık mesajlar) bant genişliği optimizasyonu açısından sınırlamalar getirir. Makale, bu sınırlamayı aşmak için akış tabanlı sıkıştırma yöntemini detaylandırıyor.
Geliştirilen yeni yöntem, mesajlar arasında tek bir sıkıştırıcı bağlamının (encoder context) paylaşılmasına dayanır. Her mesaj için veri sıkıştırılır ve çıktı anında boşaltılır (flush). Aynı prensip, alıcı tarafta da tek bir çözücü bağlamı (decoder context) kullanılarak uygulanır. Bu yaklaşım, zstandard terimleriyle açıklanacak olursa, bir çerçeve başlatıp asla bitirmemek, bunun yerine her boşaltmada bir blok sonlandırmak anlamına gelir. Bu sayede sıkıştırıcı, akış boyunca daha fazla veri işledikçe öğrenir ve sıkıştırma performansı sürekli olarak iyileşir. Yazarın kendi deneyimlerinde, bu yöntemle robot kontrol verilerinde, mesaj başına zstandard sıkıştırmaya kıyasla bant genişliğinde %80'lik ek bir azalma sağlandığı belirtiliyor. Bu durum, H264'ün MJPEG'e göre daha fazla bağlam kullanarak daha iyi sıkıştırma yapmasına benzetiliyor.
Akış tabanlı sıkıştırma, OpenTelemetry Collector gibi diğer alanlarda da uygulanabilir. Şu anda her toplu dışa aktarımın ayrı ayrı sıkıştırıldığı bu tür sistemlerde, akış tabanlı sıkıştırma ile ek bir bant genişliği tasarrufu elde edilebilir. Ayrıca, yazarın gRPC-web ve SSE için HTTP yanıtlarını sıkıştırmak üzere geliştirdiği bir Rust crate'i de bu yaklaşımın esnekliğini gösteriyor. Bu teknik, özellikle sürekli veri akışı olan ve bant genişliğinin kritik olduğu uygulamalar için önemli bir optimizasyon potansiyeli sunmaktadır.
Bu teknik, sürekli veri akışı olan sistemlerde bant genişliği kullanımını önemli ölçüde optimize ederek maliyetleri düşürebilir ve performansı artırabilir.